Iedere editie publiceren wij een column van onze oprichter, ditmaal over chronisch ziek zijn.
“Vandaag is een dag zoals alle anderen. En toch is vandaag anders. Afgelopen nacht heb ik het weer eens erg benauwd gehad en dat heeft mij wakker gehouden.
Tegenwoordig lig ik vaker ’s nachts wakker, niet omdat ik lig te peinzen, of het te druk heb ik mijn hoofd, maar omdat ik wakker word van een hoge hartslag en erge benauwdheid. In slaap vallen of proberen te gaan slapen is dan erg moeilijk, niet te vergeten – die kriebelhoest waar ik ook nog eens mijn vrouw mee wakker houdt.
Inmiddels ben ik opgestaan en ben nog steeds erg vermoeid. Mijn hart-en longmedicatie heb ik trouw genomen, maar mijn benauwdheid blijft aanwezig.
Mijn gezin weet hoe ik mij voel en houdt erg veel rekening met mij, maar daarbuiten… mensen zien niets aan mij en gaan er maar vanuit dat je alles kunt want ‘je bent toch niet ziek!’. Nou eigenlijk wel, ik ben chronische ziek en heb onder andere een chronische hartaandoening. Het knaagt nog steeds aan mij als anderen vinden dat het allemaal wel zal meevallen “Je bent er immers toch, je kan lopen en haalt nu een brood in de winkel”. Onbegrip, althans, niet begrepen worden, niet alleen op straat, maar ook door familie en vrienden.
Gelukkig kan ik straks weer naar mijn lotgenotengroep, daar begrijpen ze mij wel. Daar hoef ik niet veel te zeggen om begrepen te worden, daar steunen wij elkaar.”
